پنجشنبه 9 / 3 / 1387 - روز ۲۰

امروز تولدمه

. . .

موشی اومد

اما . . .

خوب گند زده شد تو همه چی

ولی ولش

مهم این بود که اومد دیگه

منم دیدمش همین

. . .

وااااااااااااااااااااااااااای چه روز مذخرف عالی ای بود

بی هدف سوار اتوبوس شدم

از جای سر در آوردم که با محبوبه هر روز می رفتیم

اون خیابون ها

دوران خوب پاکی و بچگی

کلی خاطره ی زیبا

و بعد کلی خاطره ی تلخ

از نامردی ها و هزار رنگی های دنیا و آدم هاش

تمام خیابون را برعکس راه رفتم

نمی تونستم مستقیم برم

همش گذشته بود

گذشته

. . .

امروز من متولد شدم

تمام این 21 سال را خواب بودم

و بعد یه چیزی ، یه جوری

محکم خورد تو سرم و بیدار شدم

پشت سرم چیزی جز رویا و توهم نمونده

باید دوباره زندگی کنم از نو

اما نه اینجا

نه تو این شهر

دیگه جایی نمونده برام

همه خسته شدن

منم خسته شدم

باید برم

و می رم با یکی که دوستش دارم

یه جای دور

( او او این که اون یکی کیه بماند )

. . .

طوفان بود و باران

دختر از کنارم رد شد و گفت : چه هوای بدی

تو صداش نفرت موج می زد

بلند بلند با خودم گفتم :

نه هوا بد نیست / هوا برای ما بده / برای مایی که سر تا پامون شده کثافت / اما درخت ها خوشحالن / اما طبیعت بیداره / چی باعث می شه ما آدم ها اینقدر خودخواه باشیم / که خنده ی درخت ها را نشنویم / مگه طبیعت بدون باد و باران هم طبیعت می شه

رسیدم دم خونه

یه ماشین پلیس ، یه دختر و پسرو تو یه ماشین گرفته بودن

خدایا به روز دبیرستانی می شدن

بهشون نگاه کردم

با خودم گفتم :

این اتفاق می تونست / یکی از اون هزاران بار / برای منم بیفته / چی مانعش شد / چرا همیشه مراقبم بودی / مگه من کیم

. . .

می خواستم گریه کنم

از همه چی خسته بودم

هیچی برام مفهومی نداشت

از نقطه ای می آمدم که اوج پوچی بود

و بعد همین طور که می رفتم و با داداشی حرف می زدم

همه چی مفهوم تازه ای پیدا می کرد

انگار وارد یه دنیای ناشناخته شده بودم

یه دنیای جدید

من از نو متولد شده بودم

5 شنبه اولین روز زندگیم بود